“ยังไหวอีกเหรอ?”
เสียงทุ้มที่แทรกด้วยเสียงหอบหายใจเบา
ๆ
หลังจากการปลดปล่อยไปรอบนึงที่โซฟากับอีกรอบนึงบนเตียงเมื่อครู่เอ่ยถามคนที่กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตัวเขาพร้อมกับใช้มือปลุกปั่นเจ้าลูกชายของเขาไปด้วย
“วันนี้กินเยอะ”
เป็นเหตุผลสั้น
ๆ ที่คิมจงอินได้ยินทีไรก็อดจะขำปนเอ็นดูไม่ได้
ใครจะรู้ว่าที่หัวหน้าโอตัวบางขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่เป็นคนกินเยอะมาก ๆ
คนนึงเพราะเจ้าตัวออกกำลังด้วยการใช้เขาเป็นเครื่องมือ
“เหนื่อยก็นอนเฉย ๆ ไป”
พูดจาดูหมิ่นกันด้วยสีหน้าเรียบเฉย
และแน่นอนว่าคนอย่างเขาคงไม่ปล่อยให้หยามศักดิ์ศรีกันได้ง่าย ๆ
เมื่อเจ้าตัวยกตัวขึ้นแล้วค่อย ๆ
หย่อนตัวให้เจ้าลูกชายของเขาที่ตอนนี้พร้อมใช้งานได้เข้าไปในช่องทางอุ่นของตัวเอง
เขาก็เด้งสะโพกสวนขึ้นไปจนมันเข้าไปจนเกือบสุด
ทำเอาคนหน้านิ่งถึงกับซี้ดปากด้วยความเสียวซ่าน
“อื้อ เบา ๆ สิ”
“จะได้รู้ไงว่าผมน่ะยังมีแรงเล่นกับคุณอีกเยอะ”
เขาสวนสะโพกขึ้นไปแรง
ๆ ให้สมกับที่อวดไว้จนตัวบาง ๆ
ขาวผ่องเด้งขึ้นลงจนต้องเอามือทั้งสองข้างยึดบ่าของเขาไว้แน่น
“ดะ...เดี๋ยวสิ”
“อ๊ะ! ลึก ลึกจัง”
“อีกนิด อะ! จะเสร็จแล้ว”
“อ๊า...จงอิน”
เขารับร่างชื้นเหงื่อมากอดไว้เมื่อคนที่ขึ้นขย่มเขาแบบเอาเป็นเอาตายเมื่อครู่เอนซบลงมาบนไหล่อย่างไร้เรี่ยวแรง
อยากจะกอดเอาไว้ให้นานกว่านี้อีกหน่อย
แต่แค่อึดใจเดียวเท่านั้นโอเซฮุนก็ลุกออกจากตัวเขาเข้าไปล้างตัวเรียกความสดชื่นก่อนจะออกมาแต่งตัวเพื่อเตรียมจะจากไป
**กลับไปอ่านต่่อที่เด็กดีนนะคะ**
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น